Bugünkü kitabımızı Julie Garwood her ne kadar 1989 yılında yazmış olsa bile dilimize 2008 yılında çevrilmiş. Kitabın türü benim de en sevdiğim türlerden biri olan tarihi aşk. Aslında bana bu türü Judith Mcnaught sevdirdi ve ben sırf bu yüzden başka tarihi aşk romanlarını okumayı bir süre reddettim. Çünkü diğerlerinin onun çakması olduğunu düşünüyordum. Hatta sırf bu yüzden Julie Garwood da uzun bir süre uzak durduğum bir isimdi. Bugünlerde bu ön yargımı kırmaya çalışıyorum.😁 Kitabımıza döndüğümüzde söylemek istediğim ilk şey beklentimi karşılamadığı oluyor. Çünkü kitabı okumadan önce yaptığım araştırmalarda en iyi roman ödülünü aldığını öğrendim ve yorumlarda aksini söylemiyordu. Ben büyük bir hevesle kitaba başladım ancak kitap beklentilerimin altında kaldı. Bunun nedeni muhtemelen çıtayı çok yukarıda tutmamdı. Asla kötü bir kitap değil, ama ödül alacak bir kitap olduğunu da düşünmüyorum. Kitapta Bir İskoç Beyi olan Alec Kincaid ile İngiliz kızı Jamie'nin aşkı anlatılıyor. Tabiki kralın verdiği bir emirle çiftimiz evleniyor, hatta Jamie'nin kız kardeşi Mary de Alec'in en yakın arkadaşı Daniel ile evleniyor. Bir kere Jamie'nin kitaptaki tasviri sanki dünyanın değil, kainatın en güzeliymiş gibi yapılıyor. Bütün iyi özellikler, hatta kötü görülmesi gereken ama aslında iyi olan bütün özellikler onda toplanmış, tam evlenilecek kadınmış gibi bir profili çiziliyor. Ben bundan hoşlanmadım açıkçası. Yani hikaye Alec'in gözünden yapılsaydı evet bu tasviri kabul edebilirdim ama üçüncü tekil şahsın ağzından anlatılınca bunu kabul etmem mümkün değil. Ayrıca kızın yaşı çok küçük gösterilmeye çalışılmış ama bazı davranışları var ki o yaşlardaki hiç kimse öyle davranamaz. Alec'e gelince kendisi başlarda çok acımasız, yani silaha bile ihtiyaç duymadan adam öldüren biriyken karısı söz konusu olunca birden yelkenler suya iniyor. Jamie o kadar sert bir adamı yumuşatmak için hiçbir çaba harcamıyor, bu bence kitaptaki eksikliklerden biriydi. Zaten aradan bir gün bile geçmeden birbirlerinin aşkından ölmeye başlıyorlar. Bu, beni en çok rahatsız eden şey oldu. İlk görüşte aşık olsalardı sorun olmazdı, zamanla aşık olsalardı da sorun olmazdı. Ama bir günde aşık olamaları bana bir arada kalmışlık hissi verdi ve bu beni cidden rahatsız etti. Mizahi ögesinin belirli bir seviyesi var, bu konuda haksızlık edemem. Kitabı okurken kahkaha atıp çevremdekilerin garip bakışlarına maruz kalmadım değil, fakat duygusallığın zayıf kaldığını düşünüyorum. Sürekli ah o ne güzel, ah bu ne güzel, ah ona çok aşığım tarzı yüzeysel söylemler var. Aşkın derinliğine inemedim açıkçası. Bazı kitaplarda yaşanan aşkı içinizde yaşarsınız, onunla beraber aşık olursunuz ya, işte bu kitapta o olmadı. Bence en büyük eksikliği de bu. Okuyucuyu tam anlamıyla içine çekecek kadar yansıtılamamış duygular. Sayfalarca okuyorsunuz kitabı ama bir süre sonra ne okuduğunu tam anlamıyla kavrayamıyorsun. Jamie bir şekilde birkaç kere savaş nedeni oluyor ama bu durum çok önemsizmiş gibi gösterilip tam unuttuğunuz sırada, kitabın sonunda ortaya çıkıyor. Bu durumlar birkaç sayfada hallediliyor, bu da hoş değildi. Kitapta takıldığım bir başka nokta ise Jamie'nin menekşe gözleri oldu. Menekşe göz denilince benim aklıma mor gözlü insanlar geliyor ve bu tipleme bana bir olağanüstülük çağrıştırıyor. Sırf karakteri mükemmelleştirmek adına yapılmış bir başka hata olduğunu düşünüyorum. Jamie bu kadar mükemmel olmak zorunda değildi bence. Kitabı okudukça adeta bir kraliçe gibi davranılması ise bence saçmalıktı. Mary ve Daniel'ın hikayesi ise çok yan hikaye olarak kalmış. Ama insan onlarında ilişkisini merak ediyor, hatta bence onların ilişkisi çok daha merak uyandırıcıydı. Çünkü Daniel'ın bir metresi var ve Mary onunla başa çıkmak zorunda. Ancak biz Mary'nin yaşadıklarını çok yüzeysel öğrenebiliyoruz. Yani aslında kitabın tek sorunu yüzeysel olmasıydı. Asla çöpe atılacak bir kitap değil ama geliştirilirse çok daha iyi bir roman olabilir. Bu kadar kötü eleştiri yapmış olsam bile kitabı sevdim, sevmedim değil. Okunabilir ama benim kadar yüksek beklentilerle değil.😏
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder